با چه سناریویی رو به رو خواهید شد: ژو شرش آهنگساز و پیانیست مجارستانی بود که بیشتر عمر خود را در فقر زندگی کرد و زمانی به علت یهودی بودن در اردوگاه کار اجباری توسط نازی‌ها زندانی شد اما توانست جان سالم به در ببرد. آثار جنگ جهانی و فقر و طرد شدن توسط معشوقه‌اش معجون غلیظی شد به نام «یکشنبه غم انگیز» که صدها نفر با شنیدن آن خودکشی کردند و خودش نیز عاقبت در سن ۶۸ سالگی اقدام به خود کشی کرد؛ او از پنجره‌ی اتاقش به بیرون پرید، اما زنده ماند. سپس در بیمارستان خود را با سیم خفه کرد. اولین بار ماموران پلیس بوداپست فوریه ۱۹۳۶ هنگام تحقیق روی پرونده خودکشی کفاشی به نام جوزف کلر به قدرت این آهنگ پی بردند. آنها متوجه شدند که متوفی به جای وصیتنامه یا متنی که دلیل خودکشی‌اش را توضیح دهد، کاغذی با چند بیت شعر از ترانه‌ای گمنام به جا گذاشته. آنها گمان کردند که این ترانه برای جوزف کلر، خاطره‌ای شخصی را تداعی می‌کرده است. پس از مرگ جوزف کلر، خودکشی‌های دیگری در مجارستان اتفاق افتاد که در تمام آن‌ها رد پای یکشنبه غم انگیز وجود داشت. بعضی از درگذشتگان، شعر این ترانه را به جای وصیتنامه از خود باقی گذارده و برخی دیگر نیز پیش از مرگ به تاثیر این آهنگ بر تصمیمشان به خودکشی اشاره کرده بودند. خبر رسید که دو نفر در دو شهر مختلف (بدون اینکه از دیگری خبری داشته باشند) از نوازندگان دوره گرد خواسته بودند تا یکشنبه غمگین را (که حالا مشهور شده بود) برایشان بنوازند و سپس خود را خلاص کرده بودند. روزنامه‌ها نوشتند که مردی از دسته ارکستر یک کلوب شبانه می‌خواهد تا این آهنگ را برایش بزند و سپس جلوی در کلوپ به صورت خود شلیک می‌کند. ماهیگیران می‌گفتند که هر چند گاه یک بار، بدن بیجانی را از دانوب بالا می‌کشند که در انگشت‌های به هم چفت شده‌اش کاغذی را چنگ زده و همیشه در تکه‌هایی از کاغذ که در مشت جنازه از آب محفوظ مانده است، ابیاتی از یکشنبه غمگین را پیدا می‌کنند. سوژه عاشقان شکست خورده‌ای که دسته دسته خود را می‌کشند، برای روزنامه‌ها جذاب بود و به آسانی دست از سرش برنمی‌داشتند؛ تا روزی که ماهیگیران، جنازه دختری ۱۴ ساله را ازعمق دانوب بیرون کشیدند که مثل همیشه در مشتش کاغذی پنهان بود. اما این‌بار، به خلاف همیشه، اطرافیان دخترک گواهی دادند که او هرگز عاشق نشده است. اندکی بعد نیز پیرمردی ۸۰ ساله خود را از طبقه هفدهم ساختمانی به پایین پرت کرد. شاهدان گفتند که او موقع پریدن یکشنبه غمگین را می‌خوانده است. آن‌ها گفتند که پیرمرد تا لحظه آخر به خواندن ادامه داد و صدایش تنها زمانی قطع شد که مغزش روی زمین پاشید… در میان اخبار راست و دروغی که از تاثیر این نغمه به گوش می‌رسید، دو حادثه واقعی سر و صدای بیشتری به پا کرد: اولی در شهر رم اتفاق افتاد. پسربچه‌ای با شنیدن آهنگ از نوازندهای دوره گرد، دوچرخه‌اش را کنار رودخانه پارک کرد؛ کل پول‌های جیبش را به دوره‌گرد بخشید و خود را از روی پل به آب انداخت. در حادثه دوم در شمال لندن، همسایه‌های وحشت‌زده‌ی زنی از پلیس خواستند تا درخانه او را بشکند و وارد منزلش شود؛ زیرا مدت چند ساعت بوده که صدای آهنگِ خودکشی مجار به طور مداوم از خانه او شنیده می‌شده است. وقتی پلیس‌ها در را شکستند، با جنازه زنی مواجه شدند که گرامافون بالای سرش روی وضعیت «تکرار مداوم» تنظیم شده بود اما داستانی که کمتر جایی شنیده شد، داستان مهمانسرا بود زن و شوهر جوانی که عاشقانه یکدیگر را دوست داشتند و مهمانسرایی را در بوداپست با کمک یکدیگر مدیریت می‌کردند روزی که مرد برای کاری از مهمانسرا خارج شده بود، پیشخدمت با صحنه‌ای وحشتناک روبه‌رو شد، در حالی که آهنگ یکشنبه غم‌انگیز فضای اتاق را پر کرده بود زن خودش را به دلیل نامعلومی به طناب دار آویخته بود… پس از آن هیچکس مرد و پیشخدمت را ندید و مهمانسرا برای همیشه متروک ماند…